Μια σελίδα εν λευκώ παρέχει αναρίθμητες δυνατότητες. Διαθέτει ένα ανεκτίμητο χαρακτηριστικό: Είναι εν δυνάμει τα πάντα.
Μια σελίδα εν λευκώ χρειάζεται υπευθυνότητα. Απαιτεί να διατηρείται καθαρή μέχρις ότου, ατσαλάκωτη ωσότου να. Αποτελεί μια προσωπική, αθέατη πόρτα για το ταξίδι εκείνο στο οποίο κανείς άλλος δεν μπορεί να κόψει εισιτήριο.
Λένε πως το ν' αφήνεις ό,τι αγαπάς να ξεθωριάζει είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Προς την θέωση. Πως η έλλειψη ανάγκης, ο ακρωτηριασμός του πόθου οδηγεί στην καρατόμηση της δυστυχίας [Βούδας, 4 Noble Truths]. Αν όμως ο πόθος είχε σώμα, θα ήταν το δικό μας. Αν ήταν χρώμα, θα 'χε των ματιών μας. Και πως ν' ακρωτηριάσει κανείς τόσο βαθιά τον εαυτό δίχως να κόψει κομμάτια από εκείνα που τον προσδιορίζουν? Ίσως η Δυστυχία στη ζωή να είναι απλά οι πόθοι που περιμένουν να πράξουμε. Ίσως Αγάπη να 'ναι αυτό: Η ανώφελη προσπάθεια να κρατήσεις κάτι αναλλοίωτο όταν όλα γύρω σου αλλάζουν.
Η μάχη δίπλα σε μια σελίδα εν λευκώ δεν είναι υπόθεση της στιγμής. Είναι ανάγκη διαχρονική, επικεφαλής κάθε ανάσας που ξεπερνά την μοναδικότητά της και προσπαθεί να παραβγεί την αιωνιότητα. Η στιγμή πριν μπλεχτούν οι πρώτες λέξεις, πριν σπάσει το βάζο και χυθεί η σιωπή. Η σιωπή που τόσους ανεκπλήρωτους πόθους μακριά μαζεύτηκε δίχως κανόνες, σταγόνα-σταγόνα, ανεξέλεκτη τώρα τρέχοντας πάνω απ' τις παραγράφους, τις τελείες και τα κόμματα.
Μια σελίδα εν λευκώ χρειάζεται υπευθυνότητα. Απαιτεί να διατηρείται καθαρή μέχρις ότου, ατσαλάκωτη ωσότου να. Αποτελεί μια προσωπική, αθέατη πόρτα για το ταξίδι εκείνο στο οποίο κανείς άλλος δεν μπορεί να κόψει εισιτήριο.
Λένε πως το ν' αφήνεις ό,τι αγαπάς να ξεθωριάζει είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Προς την θέωση. Πως η έλλειψη ανάγκης, ο ακρωτηριασμός του πόθου οδηγεί στην καρατόμηση της δυστυχίας [Βούδας, 4 Noble Truths]. Αν όμως ο πόθος είχε σώμα, θα ήταν το δικό μας. Αν ήταν χρώμα, θα 'χε των ματιών μας. Και πως ν' ακρωτηριάσει κανείς τόσο βαθιά τον εαυτό δίχως να κόψει κομμάτια από εκείνα που τον προσδιορίζουν? Ίσως η Δυστυχία στη ζωή να είναι απλά οι πόθοι που περιμένουν να πράξουμε. Ίσως Αγάπη να 'ναι αυτό: Η ανώφελη προσπάθεια να κρατήσεις κάτι αναλλοίωτο όταν όλα γύρω σου αλλάζουν.
Η μάχη δίπλα σε μια σελίδα εν λευκώ δεν είναι υπόθεση της στιγμής. Είναι ανάγκη διαχρονική, επικεφαλής κάθε ανάσας που ξεπερνά την μοναδικότητά της και προσπαθεί να παραβγεί την αιωνιότητα. Η στιγμή πριν μπλεχτούν οι πρώτες λέξεις, πριν σπάσει το βάζο και χυθεί η σιωπή. Η σιωπή που τόσους ανεκπλήρωτους πόθους μακριά μαζεύτηκε δίχως κανόνες, σταγόνα-σταγόνα, ανεξέλεκτη τώρα τρέχοντας πάνω απ' τις παραγράφους, τις τελείες και τα κόμματα.
Μια σελίδα εν λευκώ παρέχει μονάχα μία δυνατότητα. Να μεταφέρουμε το κενό από το χαρτί μες τη ψυχή, μέχρις ότου γεμίσει ξανά η μοναξιά με ομορφιά και τρόμο. Αλλεπάλληλα να νικηθούμε από οτιδήποτε ανώτερο ωσότου διακριτικά στραφούμε προς τη δύση και σημαδέψουμε την στερνή, πέτρινη σελίδα πριν αποβιβαστούμε εν λευκώ.
Γ.Σ.
