Είναι δύσκολο να ζει κανείς σ αυτό το κόσμο. Δεν υπάρχει αρκετή διαύγεια ανάμεσα στις διαφωνίες. Τα χέρια δεν βολεύονται εύκολα στο πιάνο. Τα λευκά με τα μαύρα πλήκτρα, πολύ στενά στιβαγμένα για να νιώθει κανείς άνετα. Κι αυτά τα σκοτεινά πλήκτρα, πόσο εύκολο να τα πατήσει κανείς κατά λάθος. Μοιάζει σχεδόν επιτακτικό. Κι ωστόσο, η ζωή στερείται κάθε αρμονικότητας αν κανείς αποφασισμένος, απλοποιήσει όλες του τις μελωδίες μέσα σε μιαν ανεξάντλητη επιλογή κατάλευκου καθωσπρεπισμού. Όλα τα μινόρε γεννήθηκαν όταν η στεναχώρια παραπάτησε ένα ημιτόνιο.
Ωστόσο, ξανά και ξανά, μέσα στη κάθε μέρα, οι στιγμές -αδιάφορες της μελωδικότητάς τους- εξεγείρονται ως ζωηρά πυροτεχνήματα και στολίζουν ένα κατά τ' άλλα κενό πεντάγραμμο. Και ιδού το ερώτημα, όταν δεν μπορεί κανείς ν' ακούσει, όταν κανείς περπατά βουβός, τότε όλες αυτές οι συμφωνίες εξακολουθούν ακόμη να υπάρχουν;
Τίποτε δεν εγκλωβίζει τους ανθρώπους περισσότερο από την ενδογαμική επιβεβαίωση της συνήθειας. Κι άραγε, πόσοι άνθρωποι παλεύουν μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό ενάντια στο ακατανόητο της στεναχώριας τους, πεπεισμένοι πως το πρόβλημα βρίσκεται εκεί έξω, κρυμμένο πίσω από τα πυκνά φύλλα της καθημερινότητας. Υπάρχουν στιγμές, διαόλου ευκαταφρόνητες, όταν ο κύκλος στενεύει τόσο απελπιστικά γύρω τους, που μια νότα αρκεί για να κρεμαστεί κανείς. Ένας τόνος, με το κεφάλι μαυρισμένο πάνω στη γραμμή και το μακρύ σχοινί από πάνω τεντωμένο, προσδιορίζοντας την παροδικότητα του συναισθήματος.
Πάνω στα πεντάγραμμα της κάθε μέρας βρίσκουμε το θάρρος να διαπράξουμε μυριάδες φόνους, εκεί που φυτρώνουν μυριάδες άγρια παράφωνα. Και παρ' όλα αυτά, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσα πως ο πόνος είναι δίκαια μοιρασμένος ανάμεσα στο νεκρό κομμάτι και σ' ό,τι επιβιώνει. Ίσως γιατί ανέκαθεν πίστευα πως είναι αδικία να στερεί κανείς το δικαίωμα της καταδίκης από τον συνειδητά ένοχο. Ελοχεύει κακία στη πράξη, λες και στερείς ενός πάθους τον επίλογό του.
Κι αυτήν η νυχτερινή, εαρινή μας συμφωνία, λες και θέλησε να μείνει παντοτινά διάφωνη, μοιάζει πια να μην έχει σχεδόν καμία σημασία. Το διάφωνο των σκέψεών μας όμως, τούτος ο εξαναγκασμός του Διαβόλου, δεν έχει θέση δίπλα στην ανάγκη για εκπλήρωση. Έτσι. Aπλά για να συμβιβαζόμαστε με όποιες απλοποιημένες, καθαρές πτώσεις συναντήσουμε ελέυθερες τα βράδυα κείνα που κάθε σιωπή μοιάζει εκκωφαντικά παράφωνη.
Γ.Σ.
Γ.Σ.
