Αντιγόνης Βουτσινά, «Το λάθος Ποίημα»
Λανθάνοντας, κάθε μέρα, προς το καλύτερο[1]
Είναι άραγε ο πόνος, εξιλέωση; Μια κάθαρση, ώς τον συναντά συχνά κανείς στις σοφίες ποικίλων λαών; Ή μήπως, συχνά, λειτουργεί ενδογαμικά, τρώγοντας εκ των έσω τα σωθικά εκείνων των ανθρώπων που καταράστηκαν οι θεοί με συναίσθημα. Ένα σκουλήκι, το οποίο παρεμβάλλεται ανάμεσα στα μάτια και στο κόσμο, στρεβλώνοντας κάθε μέρα και γέρνοντάς τη προς την θλίψη.
