"It took me nearly a year to get here. It wasn't so hard to cross that street after all, it all depends on who's waiting for you on the other side."
Όλοι χανόμαστε κάποια στιγμή. Χάνουμε το κόσμο μας ή τον εαυτό μας. Στη χειρότερη χάνουμε και τα δύο. Εκεί που νομίζουμε ότι όλα έχουν μπει σε τάξη, ότι τα βήματα στο παθιασμένο tango της ζωής είναι προβαρισμένα και εντυπωσιακά, σ' εκείνες τις στιγμές έρχεται το απρόβλεπτο, το μη-αναμενόμενο, σαν μια νότα απόλυτα διάφωνη με τις υπόλοιπες που παίζουμε, λες κι ο Θεός ξαφνικά αποφασίζει να χαλάσει τη μουσική μας συμφωνία. Τα βήματά μας μπερδεύονται, ο ρυθμός μας χάνεται και εμείς, άκομψα παραπατώντας, προσπαθούμε απλά να σταθούμε αξιοπρεπώς απέναντι απ' το κόσμο. Να μην τσακιστούμε ολοκληρωτικά.
Στα δύσκολα, οι άνθρωποι συνήθως κατατάσσονται σε μία εκ των δύο κατηγοριών. Μερικοί φεύγουν, όπως έκανε και η Elizabeth (Norah Jones). Παίρνουν το μακρύτερο μονοπάτι προκειμένου να διασχίσουν έναν απλό δρόμο για να μπουν στο καφέ απέναντι. Το μακρύτερο μονοπάτι, τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο. Ξέρουν ότι ο προορισμός τους ήταν εξαρχής ακριβώς απέναντι από εκεί που στέκονταν. Απλώς δεν γνωρίζουν τα βήματα που χρειάζονται για να περπατήσουν απευθείας. Δεν χρειάζεται να διασχίσουν απλά ένα δρόμο από το παρελθόν στο μέλλον τους. Ο δρόμος που χρειάζονται να διασχίσουν είναι μέσα τους. Κι αυτοί οι δρόμοι συχνά έχουν μήκος χρόνια ατέλειωτα.
Οι υπόλοιποι άνθρωποι κάνουν ακριβώς το ανάποδο, όπως ο Jeremy (Jude Law). Δεν κινούνται. Μένουν ακίνητοι μες το χώρο και στο χρόνο, προκειμένου να τους βρουν αυτοί που τους έχασαν. Αυτοί που περιμένουν. Είναι οι άνθρωποι που όταν χάσουν την ντάμα τους, συνεχίζουν να χορεύουν μόνοι, οι άνθρωποι που δεν λένε ποτέ αντίο, που ποτέ τους δεν απομακρύνονται. Και συχνά, ακίνητοι ως είναι μες το χρόνο, συνειδητοποιούν ότι ο υπόλοιπος κόσμος ακόμα κινείται. Πως έχουν μείνει μόνοι. Γίνονται εκείνο το κομμάτι πίτας που, στο τέλος της ημέρας, κανείς δεν επέλεξε. 'Οπως λέει και ο Jeremy : "There's nothing wrong with the Blueberry Pie, just people make other choices. You can't blame the Blueberry Pie, it's just... no one wants it."
Το νόημα που θέλει να περάσει ο Kar Wai Wong δεν είναι πως όλα, εν τέλει, πάνε καλά στη ζωή. Τέτοιες σκέψεις αρμόζουν μόνο στους αδύναμους και στους παρωπιδικούς. Ακολουθώντας τον ρεαλισμό του Jeremy: "Once I had a dream. And then one night, a door slammed and the dream was over". Η ζωή έχει την τάση να είναι πολύ ρεαλιστική για τον ανθρώπινο ρομαντισμό. Η αξία πίσω από όλους τους πληγωμένους ανθρώπους της γλυκόπικρης ταινίας, είναι η αξία της προσπάθειας. Κανείς ποτέ δεν ξέρει που θα τον βγάλει η ζωή. Σημασία έχει να κοιτά κανείς κατάματα ότι αγαπά γιατί αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς. Όταν κανείς έχει το κουράγιο να βγει στο δρόμο, όταν έχει το θάρρος να περπατήσει, τότε μπορεί να μην ξέρει που πάει, αλλά σίγουρα θα φτάσει κάπου. Ακόμα κι αν φτάσει εκεί που θα 'πρεπε να είχε μείνει εξαρχής.
Γ.Σ.
[ 1η ανάρτηση: Γ.Σ. , www.pagkaki.gr ]
