Κάποιες φορές, η αληθινή ζωή είναι πιο συνταρακτική και από το ωραιότερο παραμύθι.
Σίγουρα υπάρχουν ταινίες που αφήνουν σοβαρά ερωτήματα, ταινίες που θίγουν δύσκολες κοινωνικές και υπαρξιακές ανησυχίες, πολιτικά ζητήματα, ηθικά όρια κτλ. Κάποιες άλλες ταινίες όμως, είναι πολύ απλές -σχεδόν απλοικές θα τις έλεγε κανείς- και παρόλα αυτά καταφέρνουν να ταράξουν έντονα τα συναισθηματικά θεμέλια του θεατή. Πόσο μάλλον όταν η ιστορία που περιγράφουν είναι κι αληθινή. Το Hachiko είναι μια εντελώς απλή ιστορία, της οποίας πρωταγωνιστής είναι ένας εντελώς απλός σκύλος. Ή περίπου, γιατί ο συγκεκριμένος σκύλος (μαζί με ελάχιστους άλλους στην ιστορία, αριθμός που μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού) έκανε κάτι που ξεπερνά τα όρια της αφοσίωσης, ξεπερνά ακόμα και την ανιδιοτέλεια που συναντά κανείς στα μεγαλύτερα παραμύθια.
Στη πόλη του Bedridge, ο καθηγητής Professor Parker Wilson (Richard Gere) βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο κουτάβι στο σταθμό του τρένου και το παίρνει μαζί του στο σπίτι. Κάθε μέρα ο καθηγητής θα φεύγει με το τρένο από την μικρή πόλη για να πάει να διδάξει. Κάθε μέρα ο Hachiko θα τον πηγαίνει μέχρι τον σταθμό και κάθε απόγευμα, όταν ακούσει το σφύριγμα του τρένου από την αυλή, θα τρέχει και θα στήνεται έξω από τον σταθμό μέχρι ο καθηγητής να βγει από την πόρτα και μαζί να πάνε σπίτι. Όμως επειδή η ζωή δεν είναι ρομαντική αλλά ρεαλίστρια, μία μέρα ο καθηγητής δεν θα γυρίσει. Ο Hachiko θα περιμένει στην πόρτα του σταθμού αλλά ο καθηγητής δεν θα βγει ποτέ. Και ο Hachiko θα περιμένει το αφεντικό που αγαπάει για 9 χρόνια στην ίδια πόρτα. Η πόλη θα αλλάξει, άνθρωποι θα έρχονται και θα φεύγουν, θα τον χαιρετάνε, θα τον ταϊζουν, θα κλαίνε μαζί του, θα μπει στις εφημερίδες. Αλλά ο Hachiko δεν ενδιαφέρεται για αυτά. Για 9 χρόνια, κάθε απόγευμα θα κοιτάει την ίδια πόρτα, περιμένοντας τον ίδιο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν θα γυρίσει ποτέ. Η αφοσίωση, η αγάπη του Hachiko δεν τον αφήνει να καταλάβει το προφανές. Δεν τον ενδιαφέρει να καταλάβει.
Στο πρόσωπο του Hachiko αντικατοπτρίζονται πολλοί άνθρωποι γύρω μας. Όπως κι αυτός, περιμένουν στο ίδιο μέρος, δίχως να καταλαβαίνουν ότι ο αγαπημένος τους έχει φύγει για πάντα, ότι ποτέ δεν θα γυρίσει, ποτέ δεν θα είναι το ίδιο. Αλλά δεν τους νοιάζει. Υπομονετικά θα περιμένουν στο ίδιο μέρος, είτε το μέρος είναι ένας σταθμός του τρένου είτε του μυαλού. Κάθε μέρα θα κοιτάνε την ίδια πόρτα περιμένοντας να ανοίξει, το ίδιο τηλέφωνο να χτυπήσει. Και το μεγαλείο της επιλογής τους είναι ότι ξέρουνε βαθιά μέσα τους ότι αυτό ποτέ δεν θα συμβεί. Αλλά δεν τους νοιάζει, το κάνουν για τον εαυτό τους, όχι γι αυτόν που περιμένουνε. Το κάνουν γιατί ξέρουν, πως την εποχή που η πόρτα άνοιγε, αυτοί ήταν εκεί επειδή ολόκληρη η ψυχή τους το ήθελε, κι όχι γιατί τους είχανε βρει τυχαία σε έναν σταθμό τρένου, ένα μπαρ, ένα καφέ και έγινε αυτή η τυχαιότητα η μοίρα τους.
Περιμένουν γιατί τα πάντα στην ζωή είναι μια επιλογή και κανένα κριτήριο δεν μπορεί να κατηγοριοποιήσει μια επιλογή ως σωστή ή λάθος, παρά μόνον από τον αντίκτυπο που αυτή έχει μέσα μας. Κι όταν αγαπάς πραγματικά, δεν αγαπάς μονάχα για εσένα. Και αυτό πρέπει να το αποδεικνύεις κάθε μέρα, όχι κάθε 14 Φεβρουαρίου.
Γ.Σ.
[ 1η ανάρτηση: Γ.Σ., www.pagkaki.gr ]
