ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ ΧΛΟΗΣ - ΤΟΥ BRIAN PATTEN

ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ ΧΛΟΗΣ

Read More

Έξι ποιήματα - "Κατά Χρόνον Ευαγγέλιο" (Εκδόσεις των Φίλων 2012)

ΕΛΛΗΝ

ΙΙ

Στείρες ελιές κινούνται αγκυλωμένες.

Ανήμπορες να συστραφούν σε κότινο.

Κλαδιά αλύγιστα από την άρνηση.

Καμία κίνηση μονάχη η σκιά αγωνίζεται

γαλάζιο διασχίζοντας με το άρμα του ήλιου.

Κερδίζοντας τον εαυτό της κάθε εικοσιτετράωρο.

Καμία κίνηση --

ώσπου ο φόβος άρπαξε τον ήλιο απ’ τα μαλλιά

να πυροβολεί, άρχισε, ηλιαχτίδες. Κι όλοι κλειστήκαν

σ’ όποιο τείχος κουβαλούσανε χρησμό για χρόνια.

Υιέ του Δευκαλίωνα, άσωτοι οι γιοί σου

προσκολλήθηκαν σε ξένη χώρα.

Πολέμησέ τους δίχως φόβο. Ο Άδης

είναι αυστηρός στο λαθρεμπόριο Βαρβάρων.

*

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Ι

Κάθονται οπουδήποτε και ξαποσταίνουν

ανεπαρκείς απέναντι στο φορτίο της εποχής.

Κάθε βήμα τραυλίζει αμφιλεγόμενη επιλογή

βάρος μετακινώντας από την περισυλλογή στο άγνωστο.

Πικρό χώμα το πρώτο πέλμα φίλησε. Είναι αργά πια,

είναι αργά για το πίσω πόδι.

Δάνεια δεν δίνει η απόφαση. Παρά μόνον το βάρος

άνισα κατανεμημένο ανάμεσα σε ορμή και σε μετάνοια.

Διστακτικό πόδι παρεμβάλλοντας

λίγη ακόμη απόσταση επιβάλλοντας.

Είναι αργά,

είναι αργά πια για θάρρος. Μέλλον δεν ανακόπτεται.

Κάθε τάφος κι ένα βήμα που σωριάστηκε μπρούμυτα.

ΙΙ

Αναχώρηση δεν γνωρίσαμε. Μήτε προορισμό

λες κι έσταξε ο Θεός ανθρώπους κουρδισμένους

σε θέση βάδην πριν καν δρόμο αγγίξουμε.

Δρόμος σφηνωμένος ανάμεσα σε γκρεμό και σε βωμό.

Κι όσοι φτάνουν, δεν φέρνουν

παρά ένα μόνο παιδί, αγνώστου ταυτότητος, σκοτωμένο.

Το βήμα νοσταλγεί. Πίσω θέλει να γυρίσει

σε πέτρες λευκές, σπαρτές σαν του θεού το αίμα, να ζητήσει

από την βροχή κάθε αποτύπωμα να διαγραφεί. Ν’ αναποδογυρίσει

ο άνθρωπος ν’ αρχίσει να περπατά και πάλι με τα χείλη.

Μα είναι αργά,

είναι αργά πια για οτιδήποτε μισοπερπατημένο.

Παράδεισος και Κόλαση μοιράζονται την ίδια πύλη.

*

ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ

I

Κάθε επιλογή, την κόλασή της, κουβαλά.

Σύντομος δρόμος δεν χαράχτηκε ποτέ.

Κι αν μοιάζουν κάποιοι γρηγορότεροι

είναι επειδή τους έχουν περπατήσει.

Φτάνοντας όμως σ’ ίδιο μέρος δυο φορές,

άσκοπο χαράσσουμε τριγύρω κύκλο.

Άγιοι είναι όλοι οι δρόμοι. Ο διαβάτης,

δεν πρέπει να μισεί μόνο τον ορίζοντα

μα να μπορεί να αγαπά και τ’ αδιέξοδα.

Άδειοι είναι όλοι οι δρόμοι.

Στο κενό περπατάμε, μα δεν γίνεται αλλιώς.

Ακίνητος είναι μονάχα ο θεός.

Ένας θεός

πανταχού παρών στις συνέπειες,

μα πανταχού απών στις αποφάσεις.

II

Δρόμος δεν χαράχτηκε ποτέ.

Πάνω σε κύκλο περπατάμε

μεγάλον πολύ για ν’ ενθυμεί ευθεία.

Ομόκεντρες είναι όλες οι ζωές.

Κύκλο περπατάμε, μα δε γίνεται αλλιώς.

Ευθεία περπατά μονάχα ο θεός.

Κι αυτή η ελευθερία του, πόσο μας στοιχειώνει.

Με στοιχειώνεις, Θεέ μου σαδιστή.

Μ’ ορκίζεις να σ’ ακολουθώ ευθεία

μα όλο μπροστά μου πλάθεις μια στροφή.

*

ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ

ΙΙ

Ό,τι ποθήσαμε, μες στον καιρό αλλάζει.

Πάθος μας, τ’ αναλλοίωτο

σε κόσμο που διαρκώς αδειάζει.

Μόνο η ιστορία κρατά κιτάπι

μ’ ένα μελάνι από τα λάθη μας και μονοκοντυλιά ο δρόμος.

Αποτυχία, είν’ οι πράξεις που παρεξηγήθηκαν.

Την έκβαση θα την κρίνει μόνο ο χρόνος.

Πέθανε. Κι ύστερα

άφθαρτος διεκδίκησε το αδιανόητο.

Αρταίνοντας ωμή την αμαρτία,

πλάσε, στη κάθε γεύση, ανυπόγραφη μυθολογία.

Βούτηξέ την απ’ τις φτέρνες στο κρασί,

άτρωτη να γενεί στην προδοσία.

Κι ύστερα, γκρέμισέ την

με βέλη ενός θεού που ξέπεσε.

Ν’ αγαπάς με πάθος, μα να θυμάσαι :

Η Ελένη πάντα κατοικεί στην Τροία που δεν έπεσε.


["Κατά Χρόνον Ευαγγέλιο", Οι Εκδόσεις των Φίλων 2012, 
ISBN 978-960-289-128-5] 
[ http://www.biblionet.gr/book/184660/Κατά_χρόνον_ευαγγέλιο ]

Read More

Τέσσερα ποιήματα - "Η Διάβολος" (Εκδόσεις των Φίλων 2011)

ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Αδυναμία βάφτισες μια σου επιλογή

στην άρνησή σου να πονέσεις.

Φύτεψες δέντρο της γνώσης καταμεσής του παραδείσου.

Να καταδικάσεις τους πρωτόπλαστους

για να νίψεις τας χείρας σου.

Να σου γεννήσουν έναν Άβελ, ενώ σου έπρεπε

να γεννούσαν μοναχογιό τον Κάιν.

Κι ύστερα παραθυράκι χτίζεις τη μετάνοια.

Μεταγραφές να δίνεις

σε άσωτους υιούς που σε βολεύει.

Δεν σε εξιλεώνω σε μία συγχώρεση.

Κάθε άγγελος με αξιοπρέπεια επαναστάτησε.

*

ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΣΩ

Θα σε ξανασταυρώσω

πάνω σε σταυρό απ’ τα ομορφότερα μέλη μου.

Θα σε καρφώσω

με καρφιά απ’ τα πιο αναγκαία μου κόκκαλα.

Θα σε στολίσω

με στεφάνι απ’ τις βαθύτερες σκέψεις μου

και θα σε τρυπήσω

με ένα δόρυ απ’ τις πιο αιχμηρές μου επιλογές.

Και σαν η Παναγιά υψώσει κερί ν’ αναστηθείς

όλοι θα ξέρουν αυτή τη φορά πριν συστηθείς

πάνω σε ποιό πτώμα πάτησες τη θέωσή σου να πετύχεις.

*

ΦΡΟΝΗΣΗ

Ό,τι μας έδεσε, έδεσε μόνο χώμα

και μόλις καταλαγιάσει ο θάνατος

νέοι θα δαγκώσουμε το μήλο απ’ την αρχή.

Και θα τραγουδά για μας η γη

πως χώμα αγάπησε το χώμα

και χώμα δεν θα αγαπήσει ποτέ ξανά τόσο πολύ.

*

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Σώπασε τώρα. Δεν μας άκουσε κανείς.

Το κλείσιμο της πόρτας και τα φώτα

τα φώτα πεσμένα στο πάτωμα.

Πάνω από ‘κει που δεν περπάτησε κανείς.

Δεν εγκαταλείπουμε, απλώς λιποταχτούν οι αφορμές μας.

Σώπασε τώρα. Δεν ακούσαμε κανέναν.

Την βίαιη διαμάχη, την αδικία.

Σκοτεινοί καθρεφτισμοί ενός άπιστου εαυτού μας.

Αποστροφή γι’ όσες προσπάθειες σωπαίναν.

Δεν ηττηθήκαμε, απλώς ψιθυρίζουμε τις ιαχές μας.

Σώπασε τώρα. Δεν μεγαλώνουμε,

απλώς μικραίνουν οι ευχές μας.

["Η διάβολος", Οι Εκδόσεις των Φίλων 2011
ISBN 978-960-289-118-6] 
[ http://www.biblionet.gr/book/173579/Η_διάβολος ]

Read More

Γιώργου Ρωμανού, «Γιούντιν: Μια γυναίκα από την Θεσσαλονίκη» (εκδ. Άγκυρα) – του Γιώργου Χ. Στεργιόπουλου

Θα ήθελα να ξεκινήσω με δύο περιστατικά που συνέβησαν πρόσφατα και που, στην αρχή, ίσως φανούν άσχετα με τον θέμα του συγκεκριμένου άρθρου.

Read More

Αντιγόνης Βουτσινά, «Το λάθος Ποίημα»

Αντιγόνης Βουτσινά, «Το λάθος Ποίημα»

Λανθάνοντας, κάθε μέρα, προς το καλύτερο[1]

Είναι άραγε ο πόνος, εξιλέωση; Μια κάθαρση, ώς τον συναντά συχνά κανείς στις σοφίες ποικίλων λαών; Ή μήπως, συχνά, λειτουργεί ενδογαμικά, τρώγοντας εκ των έσω τα σωθικά εκείνων των ανθρώπων που καταράστηκαν οι θεοί με συναίσθημα. Ένα σκουλήκι, το οποίο παρεμβάλλεται ανάμεσα στα μάτια και στο κόσμο, στρεβλώνοντας κάθε μέρα και γέρνοντάς τη προς την θλίψη.

Read More