Έξι ποιήματα - "Κατά Χρόνον Ευαγγέλιο" (Εκδόσεις των Φίλων 2012)

ΕΛΛΗΝ

ΙΙ

Στείρες ελιές κινούνται αγκυλωμένες.

Ανήμπορες να συστραφούν σε κότινο.

Κλαδιά αλύγιστα από την άρνηση.

Καμία κίνηση μονάχη η σκιά αγωνίζεται

γαλάζιο διασχίζοντας με το άρμα του ήλιου.

Κερδίζοντας τον εαυτό της κάθε εικοσιτετράωρο.

Καμία κίνηση --

ώσπου ο φόβος άρπαξε τον ήλιο απ’ τα μαλλιά

να πυροβολεί, άρχισε, ηλιαχτίδες. Κι όλοι κλειστήκαν

σ’ όποιο τείχος κουβαλούσανε χρησμό για χρόνια.

Υιέ του Δευκαλίωνα, άσωτοι οι γιοί σου

προσκολλήθηκαν σε ξένη χώρα.

Πολέμησέ τους δίχως φόβο. Ο Άδης

είναι αυστηρός στο λαθρεμπόριο Βαρβάρων.

*

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Ι

Κάθονται οπουδήποτε και ξαποσταίνουν

ανεπαρκείς απέναντι στο φορτίο της εποχής.

Κάθε βήμα τραυλίζει αμφιλεγόμενη επιλογή

βάρος μετακινώντας από την περισυλλογή στο άγνωστο.

Πικρό χώμα το πρώτο πέλμα φίλησε. Είναι αργά πια,

είναι αργά για το πίσω πόδι.

Δάνεια δεν δίνει η απόφαση. Παρά μόνον το βάρος

άνισα κατανεμημένο ανάμεσα σε ορμή και σε μετάνοια.

Διστακτικό πόδι παρεμβάλλοντας

λίγη ακόμη απόσταση επιβάλλοντας.

Είναι αργά,

είναι αργά πια για θάρρος. Μέλλον δεν ανακόπτεται.

Κάθε τάφος κι ένα βήμα που σωριάστηκε μπρούμυτα.

ΙΙ

Αναχώρηση δεν γνωρίσαμε. Μήτε προορισμό

λες κι έσταξε ο Θεός ανθρώπους κουρδισμένους

σε θέση βάδην πριν καν δρόμο αγγίξουμε.

Δρόμος σφηνωμένος ανάμεσα σε γκρεμό και σε βωμό.

Κι όσοι φτάνουν, δεν φέρνουν

παρά ένα μόνο παιδί, αγνώστου ταυτότητος, σκοτωμένο.

Το βήμα νοσταλγεί. Πίσω θέλει να γυρίσει

σε πέτρες λευκές, σπαρτές σαν του θεού το αίμα, να ζητήσει

από την βροχή κάθε αποτύπωμα να διαγραφεί. Ν’ αναποδογυρίσει

ο άνθρωπος ν’ αρχίσει να περπατά και πάλι με τα χείλη.

Μα είναι αργά,

είναι αργά πια για οτιδήποτε μισοπερπατημένο.

Παράδεισος και Κόλαση μοιράζονται την ίδια πύλη.

*

ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ

I

Κάθε επιλογή, την κόλασή της, κουβαλά.

Σύντομος δρόμος δεν χαράχτηκε ποτέ.

Κι αν μοιάζουν κάποιοι γρηγορότεροι

είναι επειδή τους έχουν περπατήσει.

Φτάνοντας όμως σ’ ίδιο μέρος δυο φορές,

άσκοπο χαράσσουμε τριγύρω κύκλο.

Άγιοι είναι όλοι οι δρόμοι. Ο διαβάτης,

δεν πρέπει να μισεί μόνο τον ορίζοντα

μα να μπορεί να αγαπά και τ’ αδιέξοδα.

Άδειοι είναι όλοι οι δρόμοι.

Στο κενό περπατάμε, μα δεν γίνεται αλλιώς.

Ακίνητος είναι μονάχα ο θεός.

Ένας θεός

πανταχού παρών στις συνέπειες,

μα πανταχού απών στις αποφάσεις.

II

Δρόμος δεν χαράχτηκε ποτέ.

Πάνω σε κύκλο περπατάμε

μεγάλον πολύ για ν’ ενθυμεί ευθεία.

Ομόκεντρες είναι όλες οι ζωές.

Κύκλο περπατάμε, μα δε γίνεται αλλιώς.

Ευθεία περπατά μονάχα ο θεός.

Κι αυτή η ελευθερία του, πόσο μας στοιχειώνει.

Με στοιχειώνεις, Θεέ μου σαδιστή.

Μ’ ορκίζεις να σ’ ακολουθώ ευθεία

μα όλο μπροστά μου πλάθεις μια στροφή.

*

ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ

ΙΙ

Ό,τι ποθήσαμε, μες στον καιρό αλλάζει.

Πάθος μας, τ’ αναλλοίωτο

σε κόσμο που διαρκώς αδειάζει.

Μόνο η ιστορία κρατά κιτάπι

μ’ ένα μελάνι από τα λάθη μας και μονοκοντυλιά ο δρόμος.

Αποτυχία, είν’ οι πράξεις που παρεξηγήθηκαν.

Την έκβαση θα την κρίνει μόνο ο χρόνος.

Πέθανε. Κι ύστερα

άφθαρτος διεκδίκησε το αδιανόητο.

Αρταίνοντας ωμή την αμαρτία,

πλάσε, στη κάθε γεύση, ανυπόγραφη μυθολογία.

Βούτηξέ την απ’ τις φτέρνες στο κρασί,

άτρωτη να γενεί στην προδοσία.

Κι ύστερα, γκρέμισέ την

με βέλη ενός θεού που ξέπεσε.

Ν’ αγαπάς με πάθος, μα να θυμάσαι :

Η Ελένη πάντα κατοικεί στην Τροία που δεν έπεσε.


["Κατά Χρόνον Ευαγγέλιο", Οι Εκδόσεις των Φίλων 2012, 
ISBN 978-960-289-128-5] 
[ http://www.biblionet.gr/book/184660/Κατά_χρόνον_ευαγγέλιο ]